Antarctica 6
Het is hier aan boord echt een geoliede machine. Alles is perfect geregeld en het personeel doet echt zijn best het je naar de zin te maken. Je krijgt hier aan boord elke dag een nieuw dagprogramma. In het programma stond: ‘Scenic cruising tijden zijn onder voorbehoudt’. De rillingen lopen je over de rug. De tweede keer, kijk je het eerst of het er nog staat. De derde keer durf je haast niet te kijken maar je doet het toch. Neeeeee, het staat er nog. Toevallig moest ik bij de receptie wat vragen en ik maakte ze erop attent dat dit echt niet kon. De dag daarna kwam er weer een nieuw programma. Ik durfde haast niet te kijken. Schichtig begon ik te lezen. ‘Scenic cruising tijden zijn onder voorbehoud’. Yes, ik was helemaal gelukkig. Wat kan een mens toch blij worden van kleine dingen.
Ik zag de laatste enorme grote ijsberg langskomen, als een huis zo groot. Heel in de verte was er nog een. Ik heb begrepen dat we iets vroeger uit het Antarctisch gebied zijn vertrokken om slecht weer te vermijden.  Het is nu al windkracht 6 en het zal nog wat toenemen. Je hebt moeite om recht te lopen. Ik ben benieuwd hoe het weer bij Kaap Hoorn is, dat was honderden jaren geleden al berucht.
We blijken geluk gehad te hebben met het weer. De deining kan wel 10 tot 12 meter zijn en wij hebben  dagen een rustige zee gehad. Er was af en toe een gure wind maar die nam vaak af. Niet iedereen heeft bij deze tocht vier dagen lang zulk weer met zo’n uitzicht. Ondanks de deining voel ik me prima en dit zonder medicatie. Dat mag een wonder heten want normaal gesproken word ik al zeeziek als ik een roeiboot in de sloot zie schommelen.

In 1615 vertrokken Jacob Le Maire en Willem Schouten met de schepen de Eendracht en de Hoorn om een zuidelijke doorgang van de Atlantische naar de Pacific te vinden. De Eendracht liep nog averij op omdat onderweg de romp doorboord was door het zwaard van een zwaardvis. Men dacht indertijd dat het een zeemonster was. In Zuid Amerika voeren ze nog het estuarium van de Deseado op waar de Hoorn vastliep en dreigde om te vallen. Gelukkig lag de Eendracht ernaast en kon het schip daar tegenaan leunen. Wat later zetten ze beide schepen aan de grond op het Koningseiland dat in dit estuarium ligt. Daar werden de rompen van de schepen schoongemaakt. Dit werd o.a. met vuur gedaan. Helaas vloog de Hoorn in brand en brandde in een paar dagen af. Toen het vuur het buskruit bereikte, vloog de boel de lucht in. Men heeft nog vele waardevolle spullen kunnen overbrengen naar de eendracht waarna die weer verder voer en op 29 januari 2016 Kaap Hoorn bereikte, de zuidelijkste landmassa ter wereld. De Kaap werd genoemd naar de vergane Hoorn en de thuishaven van beide schepen. Na aankomst in Batavia op Java voer Le Maire mee op de Amsterdam dat terug naar Nederland ging maar hij overleed onderweg.

Vlakbij het centrale station staat een beeldhouwwerk uit 1992 dat daar ter ere van de omgekomen zeevarenden is neergezet. De Chileense beeldhouwer Jose Balcells heeft het silhouet van en albatros uitgebeeld. Op de sculptuur staat een gedicht van Sara Vial, opgedragen aan de omgekomen zeelui die probeerden rond Kaap Hoorn te varen.

	Ik ben de albatros die u opwacht aan het wereldeinde. Ik ben de vergeten ziel van de verdronken zeelui die Kaap Hoorn rondden komende van alle wereldzeeën. Maar zij stierven niet in het golvengeweld, nu vliegen zij met mijn vleugels op naar de eeuwigheid, in die allerlaatste kloof van de zuidpoolwinden.
Dit is het kunstwerk maar het lijkt niet echt op een albatros. Ik zie wel vleugels.

Het schip lag daar stil te wachten op de loodsen. Toen die aan boord waren, stoomden we op naar Ushuaia alwaar wij ’s avonds om een uur of negen aanlegden. Sinds de opening van het Panamakanaal wordt de ronding om Kaap Hoorn nog maar heel weinig gebruikt.

Ushuaia is de zuidelijkste stad ter wereld en ligt op het eiland Vuurland. De naam Ushuaia is er door de inheemse bewoners aan gegeven.

In het begin van de twintigste eeuw werd de stad opgebouwd rond een gevangenis voor zware criminelen. De eerste gevangenen arriveerden in 1896 en ze werden tewerkgesteld in de houtwinningsindustrie rond de stad. In 1947 werd de gevangenis gesloten omdat de Argentijnse regering dat prettiger vond voor de bewoners.
Bij de stad ligt nog een spoorweg die indertijd door de gevangenen gebruikt werd, ‘De trein aan het einde van de wereld’. De trein van nu is een replica en je kunt er een tochtje van 7 km mee maken.
’s Avonds hebben we nog wat in de regen de stad gewandeld.

Ushuaia vanaf de Zaandam	Zaandam by night
Leuke gevels	Het herinnert nog aan het gevangenis verleden
Ook hier het gevangenis verleden uitgebeeld	In de restaurants werd vlees gebraden

Het treintje leek ons wat saai ook al gingen we naar het einde van de wereld. Wij kozen voor een jeepsafari door een deel van de Tierra del Fuego, een prachtig natuurgebied.
Dat was een geweldige ervaring. We reden echt over een zware trail van schier onbegaanbaar terrein. We stopten op verschillende punten om de natuur te bewonderen. Regelmatig keek ik naar de lucht of ik een condor kon spotten maar helaas.
Verder liepen we door een gebied dat er helemaal vernield uitzag. Dat was ook zo. Dit is gebeurd door bevers die indertijd werden ingevoerd om en dacht de bevers te kunnen gebruiken voor de bontindustrie. Dat mislukte faliekant maar de bevers daar hebben geen natuurlijke vijanden en vernielen daar de hele natuur door veel bomen om te knagen om dammen van te maken. Een keer per jaar is er een grote beverjacht waarbij veel dieren worden afgeschoten. Er blijven er echter voldoende over om dit elk jaar weer noodzakelijk te maken.

Dit wordt veroorzaakt door bevers	Een klein stukje van de weg. Hier is het wel redelijk
Onze Argentijnse chauffeur met het typisch Vuurlandse petje. Hij kreeg mate doorgegeven van de andere man.	Een uur geleden regende het nog
Deze bergen zijn door de wrijving van twee tektonische platen omhoog gedrukt	Het terrein van de bevers
Een beverburcht	Een bevergeraamte
Landschap in de Tierra del Fuego	In dit mos zak je enige centimeters weg

Het was in ieder geval een prachtige tocht. Na door wat stromende beekjes gereden te zijn, kwamen we aan bij een bos. We stapten uit en liepen naar een hut in het bos. Aan de bomen zat een soort begroeiing dat alleen maar voorkomt als de lucht echt zuiver is. Bij een beetje vervuiling verdwijnt het al.

De begroeiing op de bomen, alleen bij zuivere lucht	Van deze bes krijg je buikpijn

In de hut kregen we Argentijns rundvlees met brood, kaas en chorizo. Er was ook fruit en koek en het drinken bestond uit water, wijn of cola. Nadat wij ons dit goed hadden laten smaken, keerden we weer terug naar de Landrovers.

Een prachtig bosviooltje	Lucia zoekt haar weg
De hut waar we de stop hadden	Zo ziet het er van binnen uit. Er is ook een kachel.
Het is lastig om achterin te klimmen	De boel wordt vastgesjord
We rijden door het water	Een prachtige sledehond

Na nog wat woest terrein bereikten we de grote weg, die van Ushuaia naar Buenos Aires loopt. We werden bij de boot afgeleverd die niet veel later vertrok om via Glacier Alley en het Beagle kanaal naar Punto Arenas in Chili varen.
Onderweg zagen we mooie gletsjers. Het water was groen gekleurd door het vele smeltwater.

Gletsjers boven elkaar	De gletsjer smelt al boven op de rots
Honderden cascade watervalletjes van de hoge gletsjers	Hier eindigt de gletsjer in het water

Punta Arenas was niet de mooiste stad die je je kunt wensen als toerist. Na een paar uur waren we dan ook weer aan boord. In de taxi op de terugweg zagen we nog wel een paar dingen die de moeite van het fotograferen waard waren. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Een van de straten van Punta Arenas, het is er doodstil	De rivier is niet erg vol

Vanavond vertrekt het schip naar de volgende Chileense stad. Het is twee dagen varen.
Chili is overigens het op een na minst corrupte land van Zuid Amerika. Alleen Uruguay gaat nog voor.